Dnia 3 sierpnia 1996 roku odszedł do wieczności ksiądz biskup Józef Rozwadowski – czwarty biskup ordynariusz Diecezji Łódzkiej. W 26. rocznicę śmieci śp. biskupa Józefa w katedrze łódzkiej św. Stanisława Kostki celebrowano Eucharystię modląc się za zmarłego Pasterza.
Eucharystii żałobnej przewodniczył ksiądz biskup Marek Marczak – biskup pomocniczy Archidiecezji Łódzkiej, który po zakończeniu liturgii złożył kwiaty oraz modlił się przy grobie biskupa Rozwadowskiego, który znajduje się w krypcie łódzkiej katedry.
Biskup Józef Rozwadowski urodził się 19 marca 1909 w Krakowie. W latach 1919–1927 kształcił się w IV Państwowym Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Krakowie, gdzie złożył egzamin dojrzałości. W latach 1927–1931 odbył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i zdobywał formację kapłańską w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Krakowie. W związku z planami kontynuowania studiów za granicą święcenia prezbiteratu otrzymał z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem. Udzielił mu ich 11 października 1931 w bazylice archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie arcybiskup metropolita krakowski Adam Stefan Sapieha. Następnie w latach 1931–1933 studiował teologię moralną na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Świętego Tomasza z Akwinu, gdzie uzyskał licencjat[3] i na podstawie dysertacji O cnocie pragnienia wiedzy (studiositas) u św. Tomasza z Akwinu doktorat z teologii. W 1938 na Uniwersytecie Jagiellońskim nostryfikował licencjat z teologii. W 1945 na Wydziale Filozoficznym tego uniwersytetu rozpoczął studia w zakresie pedagogiki i psychologii rozwojowej. W 1946 uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim doktorat z teologii.
Dnia 29 października 1968 papież Paweł VI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji łódzkiej. 31 października 1968 kanonicznie objął diecezję. Święcenia biskupie otrzymał 24 listopada 1968 w bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na Jasnej Górze w Częstochowie. Konsekrował go kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, któremu asystowali Jan Kulik, biskup pomocniczy łódzki, i Jerzy Stroba, biskup pomocniczy gorzowski. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Adveniat Regnum Tuum” (Przyjdź Królestwo Twoje). 1 grudnia 1968 odbył ingres do katedry św. Stanisława Kostki w Łodzi.
Podczas swych rządów w diecezji ustanowił duszpasterstwo rodzin, wprowadził katechizacje przedmałżeńską i przedchrześcielną, w większych miastach utworzył ośrodki duszpasterstwa studentów, nauczycieli i służby zdrowia, zapoczątkował rekolekcje dla maturzystów i ich pielgrzymki na Jasną Górę, inicjował tworzenie parafialnych zespołów charytatywnych do opieki nad osobami starszymi, chorymi i niepełnosprawnymi, ustanowił 26 parafii i 4 nowe dekanaty, doprowadził do odbudowania katedry łódzkiej po pożarze w 1971 i do rozbudowy gmachu łódzkiego seminarium, dla absolwentów seminarium uzyskał możliwość ubiegania się o magisterium na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie prac napisanych pod kierunkiem swoich seminaryjnych profesorów.
W czasie stanu wojennego czynnie wsparł opozycję demokratyczną. U jego początków w swojej rezydencji udzielił schronienia poszukiwanemu działaczowi „Solidarności” Januszowi Kenicowi, 13 grudnia 1981 zgodnie z planem udał się do Pabianic, gdzie wygłosił pokrzepiającą zebranych homilię i poświęcił sztandar „Solidarnści”, interweniował u władz w obronie aresztowanych, powołał ośrodek pomocy internowanym, uwięzionym i ich rodzinom, obejmując patronatem działalność pomocową prowadzoną przez ojca Stefana Miecznikowskiego, ośrodek pomocy osobom pozbawionym pracy oraz ośrodek pomocy prawnej dla poszkodowanych, przechowywał pieniądze zarządu regionalnego „Solidarności”, a także osobiste pisma działaczy opozycyjnych.
20 marca 1984 złożył rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego łódzkiego, którą papież Jan Paweł II przyjął 24 stycznia 1986. Zmarł 3 sierpnia 1996 w Łodzi. 7 sierpnia 1996 został pochowany w krypcie archikatedry łódzkiej.
