Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej poinformowało także, iż Legatowi Papieskiemu towarzyszyć będą dwaj prezbiterzy Missione pontificia: Ksiądz Prałat Tadeusz CIUPIŃSKI, Kanonik Kapituły Kolegickiej Łaskiej i Ksiądz Prałat Zbigniew TRACZ, Kanonik Archikatedralnej Kapituły Łódzkiej.
Życiorys Kardynała Zenona Grocholewskiego
Pięćdziesiąt lat temu, 27 maja 1963 roku, w tej prastarej Katedrze Poznańskiej z rąk arcybiskupa metropolity poznańskiego Antoniego Baraniaka święcenia kapłańskie otrzymał ks. Zenon Grocholewski. Kiedy dzisiaj, pól wieku po tamtym wydarzeniu, gromadzimy się wokół niego w tym samym, jakże czcigodnym miejscu, wszyscy doskonale wiemy: jest On Osobą powszechnie znaną i cenioną dla swego wielkiego i prawego charakteru oraz niezwykle światłego umysłu, przynoszącą chlubę nie tylko Stolicy Świętej, ale także Polsce, Wielkopolsce i Poznaniowi.
Ksiądz kardynał Zenon Grocholewski jest synem wielkopolskiej ziemi. Jego osobiste dzieje w jakiejś mierze stanowią też odbicie radosnych, ale również i bolesnych wydarzeń składających się na jej najnowszą historię.
Urodził się dnia 11 października 1939 roku w Bródkach niedaleko Pniew. Jego przyjście na świat dokonało się w warunkach prawdziwie dramatycznych. Były to pierwsze tygodnie drugiej wojny światowej. Jego Matka Józefa z d. Stawińska, uciekając przed niemieckimi wojskami, wraz z innymi Polakami opuściła nadgraniczne Sępolno i szukała schronienia w głębi Kraju. Rozwiązanie nastąpiło w sytuacji jak żywo przypominającej tę, o której Pismo Święte mówi: „Biada brzemiennym i karmiącym w owe dni” (Mk 13, 17). Wydawało się, że dziecko urodzone w tak trudnych warunkach nie przeżyje. Stąd Zenon został pospiesznie ochrzczony w pobliskich Brodach zaledwie dwa dni po urodzeniu, 13 października. Przeżył, co dla wielu było widomym znakiem Bożej łaski. Po wojnie rodzina Grocholewskich osiadła w Miedzichowie koło Nowego Tomyśla. Ojciec, Stanisław Grocholewski, z zawodu kupiec, powszechnie szanowany dla swej rzetelności i uczciwości, przez ówczesne stalinowskie władze został uznany za wroga ludu i przez jakiś czas przebywał w więzieniu. Rodzina znalazła się bez środków do życia i przetrwała jedynie dzięki solidarnej życzliwości innych ludzi.
W tym samym też czasie, w ostatnich latach szkoły podstawowej zrodziło się w Zeno-nie pragnienie szczególnego służenia Bogu i ludziom. Idąc za głosem powołania kapłańskiego, w roku 1953 wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego w Wolsztynie, a w roku 1957 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. Tym samym – choć pośrednio – wpisał się w dzieje Poznańskiego Uniwersytetu. Jak wiadomo, korzenie tej Uczelni sięgają roku 1519, kiedy to biskup poznański Jan Lubrański założył słynną Akademię nazwaną później Akademią Lubrańskiego. Wszechnica Piastowska, dzisiejszy Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, powstała dokładnie w 400 lat od jej utworzenia – i ten właśnie fakt przypominał Prymas Polski, arcybiskup gnieźnieński i poznański Edmund Dalbor, kiedy w swym przemówieniu podczas uroczystości inauguracji Uniwersytetu wołał: „Duchu Jana Lubrańskiego, patrząc na odwieczne źródło prawdy i sprawiedliwości Bożej, błogosław i patronuj tej nowej najwyższej uczelni naszej!”. Tegoż samego dnia, nieco wcześniej, podczas Mszy św. odprawionej w katedrze poznańskiej, kierownik Wydziału Oświaty Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej, prałat i późniejszy biskup Stanisław Łukomski, wskazywał na poznańskie Seminarium Duchowne jako nić łączącą Akademię Lu-brańskiego z otwieranym właśnie Uniwersytetem Poznańskim. Właśnie to Seminarium alumn Zenon Grocholewski ukończył w roku 1963, przyjmując święcenia kapłańskie. Na swoim obrazku prymicyjnym wypisał pełne pokory słowa św. Jana Chrzciciela: Illum oportet crescere – „Trzeba, aby On wzrastał” (J 3, 30).
Ksiądz neoprezbiter Zenon przez trzy lata pracował jako wikariusz w poznańskiej para-fii pw. Chrystusa Odkupiciela na Osiedlu Warszawskim. Mimo że od tamtego czasu minęło już pięćdziesiąt lat, mieszkają tam jeszcze ludzie, którzy z ogromną wdzięcznością wspominają jego prawdziwie kapłański zapał i oddanie sprawie Kościoła. W roku 1966 arcybiskup Baraniak skierował go na studia specjalistyczne z prawa kanonicznego na słynnym Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Od tego też czasu w jego życiu można dostrzec prze-dziwne urzeczywistnianie się hasła jego prymicyjnego obrazka. Młody ksiądz Zenon pragnął na wzór św. Jana Chrzciciela ciągle się umniejszać po to, by nieustannie w ludzkich sercach mógł wzrastać Chrystus. Zapewne tak było – i tak też jest po dziś dzień w jego kapłańskim i biskupim posługiwaniu, które przenika wyraźnie odczuwalny przez innych żar i oddanie sprawie Bożej. Z drugiej jednak strony, patrząc na to wszystko, co działo się i dzieje w jego życiu, od chwili, gdy w roku 1966 przybył na studia do Wiecznego Miasta, możemy powiedzieć: także on wzrastał i nadal wzrasta.
Wzrastał najpierw dzięki talentom otrzymanym od Boga, wzbogacanym poprzez ogromną pracowitość i zapał młodego studenta prawa kanonicznego. Wykłady na Wydziale Prawa rzymskiej Gregoriany odbywały się po łacinie, w tym też języku należało zdawać egzaminy, pisać wszystkie ćwiczenia i prace dyplomowe. Dzięki temu don Zenone opanował tak biegle język starożytnych Rzymian, iż zadziwia jego znajomością nawet wytrawnych latyni-stów. Pierwszy egzamin, zdawany u powszechnie znanego ze swej surowości i wysokich wymagań profesora Wilhelma Bertramsa zakończył się krótkim stwierdzeniem profesora: Optime dixisti! Wkrótce indeks ks. Grocholewskiego zapełnił się podobnie wysokimi ocenami. Praca licencjacka – będąca w naukach kościelnych czymś wyższym od naszego magisterium – napisana pod kierunkiem wybitnego hiszpańskiego kanonisty Ignacio Gordona została odznaczona złotym medalem Uniwersytetu. Ten sam profesor był także promotorem jego rozprawy doktorskiej De exclusione indissolubilitatis ex consensu matrimoniali eiusque probatione. Conside-rationes super recentiores sententias rotales, która została odznaczona złotym medalem Ojca Świętego Pawła VI. Ksiądz dr Zenon Grocholewski był pierwszym Polakiem, który mógł się chlubić takimi wyróżnieniami. Te wspaniałe osiągnięcia sprawiły, że profesorowie Gregoriany sami polecili ks. Grocholewskiego do pracy w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej, czyli w najwyższym sądzie kościelnym, który skupia w sobie kompetencje przysługujące w prawodawstwie świeckim sądowi najwyższemu, najwyższemu sądowi administracyjnemu oraz ministerstwu sprawiedliwości. Pasjonat pracy, głęboko zatroskany o właściwy poziom i sprawne funkcjonowanie Trybunału, ks. Grocholewski zyskiwał sobie coraz większe uznanie i szacunek ze strony przełożonych i współpracowników. Równocześnie rozgłos przynosiły mu liczne publikacje naukowe, w których ujawnił się jako niezwykle kompetentny i rzetelny autor, mający odwagę poszukiwać nowych rozwiązań dla podejmowanych przez siebie, niekiedy bardzo skomplikowanych kwestii prawnych. To sprawiło, że Wydział Prawa Kanonicznego Uniwersytetu Gregoriańskiego zaproponował mu prowadzenie wykładów. Nieco później z podobną prośbą zwrócił się do niego Uniwersytet Lateraneński oraz Studium Rotalne. Zajęcia, prowadzone z ogromną swadą i osobistym zaangażowaniem, w potoczystej łacinie, jasne i zrozumiałe, budziły poklask u studentów. Po kilku latach ks. Grocholewski został kanclerzem (1980), a później sekretarzem (1982) i na koniec – w roku 1998 – prefektem Sygnatury Apostolskiej. Wcześniej jeszcze, a było to w dniu 22 grudnia 1982 roku, w sam dzień imienin, Oj-ciec Święty Jan Paweł II wyniósł go do godności biskupa. Dotychczasowy monsignore stał się biskupem tytularnym Agropoli. Trzy dni później, w drugie święto Bożego Narodzenia i na kilka dni przed sakrą biskupią, którą w uroczystość Objawienia Pańskiego 6 stycznia 1983 roku otrzymał z rąk Jana Pawła II, Papież zaprosił go do siebie na obiad. Wtedy to wręczył mu biskupi krzyż. Krzyż niezwykły! Niegdyś był on własnością słynnego kardynała Pietro Gasparriego, twórcy Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, pierwszego nowoczesnego kościelnego kodeksu prawa. Później krzyż ten nosili jeszcze dwaj inni wybitni kanoniści: kardynał Amleto Giovanni Cicognani i kardynał Pericle Felici. Teraz stał się on własnością biskupa Zenona Grocholewskiego.
Ten wspaniały gest Ojca Świętego był niewątpliwie wyrazem uznania ze strony Papieża dla dokonań i osiągnięć biskupa Grocholewskiego nie tylko jako pełniącego wówczas funkcję kanclerza Sygnatury Apostolskiej, profesora prawa i autora znakomitych rozpraw naukowych, ale – być może przede wszystkim – jako członka specjalnej, zaledwie siedmioosobowej komisji, którą wiosną 1982 roku Ojciec Święty powołał w celu ostatecznego przygotowania i opublikowania nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego. Jan Paweł II przez kilka miesięcy studiował wraz z tą komisją wcześniej opracowany przez wybitnych kanonistów z całego świata projekt tegoż Kodeksu. Z wielką uwagą śledził toczone wśród członków komisji dyskusje, niekiedy wręcz bardzo żywe polemiki. Wśród nich wyróżniał się właśnie najmłodszy jej członek, monsignor Grocholewski, który nie wahał się przedstawiać własnych, głęboko uzasadnionych i świetnie argumentowanych racji. Biskupi krzyż, należący niegdyś do kardynała Gasparriego, jaki otrzymał z rąk Ojca Świętego, stał się niejako symbolicznym pomostem pomiędzy twórcą pierwszego Kodeksu Prawa Kanonicznego, a jedną z tych osób, które w wybitny sposób przyczyniły się do kształtu nowego Kodeksu. Jego uroczyste podpisanie miało miejsce w dniu 25 stycznia 1983 roku w sali konsystorialnej. To prawdziwie historyczne wydarzenie upamiętnia zdjęcie, na którym obok Papieża stoją ówczesny sekretarz Stanu kardynał Agostino Casaroli i prefekt Kongregacji Nauki Wiary kardynał Joseph Ratzinger. Poza jeszcze czterema innymi dostojnymi uczestnikami tej uroczystości na pierwszym miejscu od lewej można dostrzec postać najmłodszego spośród nich – biskupa Grocholewskiego. Dla niego zdjęcie to pozostaje pamiątką jednego z najważniejszych wydarzeń jego życia. Być może właśnie dlatego ceni je sobie tak bardzo...
Praca nad ostateczną wersją Kodeksu Prawa Kanonicznego stała się wstępem do dal-szych ważnych funkcji, jakie biskup, a od 1991 roku arcybiskup Grocholewski pełnił w Kurii Rzymskiej. Był członkiem komisji studiującej wraz z Ojcem Świętym projekt reformy Kurii Rzymskiej (1983-1985), członkiem Komisji Dyscyplinarnej Kurii Rzymskiej (1983-1999), konsultorem (1984-2000) a następnie (od 2000) członkiem Papieskiej Rady Tekstów Legislacyjnych, przewodniczącym Komisji dotyczącej Adwokatów Stolicy Apostolskiej i przy Kurii Rzymskiej (1988-1999), członkiem Papieskiego Komitetu Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych (1989-2001), prezesem Sądu Kasacyjnego Państwa Watykańskiego (1998-1999), członkiem Komisji prawnej utworzonej ad hoc do przestudiowania nowego Prawa Fundamentalnego Państwa Watykańskiego, które Ojciec Święty zaaprobował dnia 26 listopada 2000 roku.
Dnia 15 listopada 1999 roku Jan Paweł II mianował arcybiskupa Zenona Grocholewskiego prefektem Kongregacji Wychowania Katolickiego, a podczas konsystorza, który się odbył w dniu 21 lutego 2001 roku, wyniósł go do godności kardynała diakona. Natomiast w 2011 roku Ojciec Święty Benedykt XVI podniósł kardynała Grocholewskiego do godności kardynała-prezbitera.
Obecnie, obok pełnionej funkcji prefekta Kongregacji Nauczania Katolickiego, kardynał Zenon Grocholewski jest członkiem Kongregacji Biskupów (od 1999), członkiem Kongregacji Doktryny Wiary (od 2001), członkiem Rady Specjalnej dla Oceanii Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów (od 2003). Ponadto jest Wielkim Kanclerzem Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, Wielkim Kanclerzem Papieskiego Instytutu Archeologii Chrześcijańskiej, Wielkim Kanclerzem Papieskiego Instytutu Studiów Arabskich i Islamistyki oraz Patronem Papieskiego Wyższego Instytutu Łaciny. Od 15 listopada 1999 roku do 10 lutego 2013 roku był także: Prezesem Papieskiego Dzieła Powołań Kapłańskich, Prezesem Permanentnej Komisji Interdykasterialnej dotyczącej Formacji Kandydatów do Święceń oraz Prezesem Permanentnej Komisji Interdykasterialnej ds. Równomiernego Rozmieszczenia Kapłanów w Świecie, członkiem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów (mian. 2005), członkiem Kongregacji Ewangelizacji Narodów (mian. 2006), sędzią Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (mian. 2006), członkiem Komitetu koordynującego obchody dwudziestolecia publikacji Katechizmu Kościoła Katolickiego (mian. 2010).
Wszystko to sprawia, że z wielką dumą i radością możemy stwierdzić, iż kardynał Ze-non Grocholewski jest obecnie najwyżej postawionym w strukturach watykańskich, a przez to ogólnoświatowych Wielkopolaninem.
Aż trudno uwierzyć, że te tak wielkie urzędy i liczne funkcje nie przeszkodziły biskupowi, a następnie arcybiskupowi i kardynałowi Grocholewskiemu w dalszej pracy naukowej. Każdego roku przybywały i ciągle przybywają jego nowe publikacje. Ich łączna liczba – wraz z tłumaczeniami na inne języki i reedycjami – znacznie wykracza ponad tysiąc w 18 językach. Są to publikacje ściśle naukowe, dotyczące zwłaszcza kanonicznego prawa procesowego i małżeńskiego, a w ostatnich latach związane także z dziedziną edukacji, oraz popularnonaukowe, popularne i o charakterze pastoralnym. Wśród nich ich Autor szczególną wagę przywiązuje do rozprawy zatytułowanej La filosofia del diritto di Giovanni Paolo II (Roma 1991), która doczekała się tłumaczeń na osiem języków.
Poza tym kardynał Zenon Grocholewski wygłaszał referaty podczas kongresów i sympozjów międzynarodowych i krajowych w 38 państwach (w wielu z nich wielokrotnie i w różnych miejscowościach). Tych państw było razem trzydzieści osiem: Włochy, Polska, Francja, Niemcy, Holandia Austria, Hiszpania, Szwajcaria, Słowacja, Republika Czeska, Malta, Węgry, Rumunia, Chorwacja, Albania, Bośnia i Hercegowina, Serbia, Rosja, Białoruś, Ukraina, Kanada, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, Brazylia, Argentyna, Kolumbia, Chile, Wenezuela, Republika Dominikańska, Tajwan, Tajlandia, Filipiny, Indie, Korea, Liban, Repu-blika Demokratyczna Konga, Angola, Kenia, Kamerun.
Nie można też zapominać o tym, iż wypełniając zadania powierzone mu przez Kościół i dla Kościoła, kardynał Zenon Grocholewski jednocześnie rozsławia imię Polski na świecie. Jak mało kto jest prawdziwym ambasadorem naszego narodu. Świadczą o tym między innymi wyróżnienia, jakimi został obdarzony. Jest członkiem honorowym Papieskiej Akademii św. Tomasza z Akwinu (2001), honorowym członkiem Stowarzyszeń: Kanonistów Słowacji (1992), Kanonistów Włoskich (1998) i Kanonistów Polskich (1999), honorowym obywatelem dwóch miast w Stanach Zjednoczonych: Trenton (1988) i Pinceton (1992), a ponadto: Agropoli we Włoszech (1992), Levocy na Słowacji (1997), Poznania (2006), Ciechocinka (2006), Spezzano Albanese we Włoszech (2012).
Dzisiejszy Dostojny Jubilat został odznaczony między innymi: Medalem Honorowym Polonia Semper Fidelis za zasługi dla biografistyki polonijnej (1998), Wielkim Medalem św. Gorazda będącym najwyższym odznaczeniem Ministerstwa Edukacji w Słowacji za zasługi w dziedzinie rozpowszechniania wiedzy na Słowacji i o Słowacji (2000), Wielkim Krzyżem Orderu Zasłużonych dla Chile (2003), statuetką „Złotego Hipolita” oraz godnością „Wybitna Osobowość Pracy Organizacyjnej” przyznaną przez Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego w Poznaniu (2001), tytułem „Wybitnego Wielkopolanina” przyznanym przez kapitułę dziennikarzy „Naszej Wielkopolski” (2001), Złotym Medalem za Zasługi („Medaglia d’oro al merito”) przyznanym przez Stowarzyszenie Kulturowe „Nuovo Club Roma 2000” (2002), Wielkim Krzyżem Orderu Zasłużonych dla Chile (2003), Wielkim Krzyżem Orderu Zasłużonych dla Republiki Federalnej Niemiec (2005), Wielkim Krzyżem – Wybitna Osobowość Akademicka przyznanym przez Akademię Hiszpanoamerykańską Nauk Humanistycznych i Ścisłych w Bogocie (2005), Wielkim Krzyżem Fundacji Uniwersyteckiej Św. Marcina w Bogocie (2005), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Odrodzenia Polski (2009), najwyższym odznaczeniem francuskim dotyczącym nauczania publicznego Commandeur de l’Ordre des Palmes académique (2009), Nagrodą im ks. Idziego Radziszewskiego za całokształt działalności w duchu humanizmu chrześcijańskiego przyznaną przez Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie (2013), Nagrodą Prezydenta miasta Ružomberok na Słowacji (2013).
Kardynał Grocholewski jest ponadto doktorem honorowym dwudziestu jeden uczelni znajdujących się, oczywiście poza Antarktyda, na wszystkich kontynentach świata: Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1998), Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1999), Uniwersytetu w Passau (2001), Uniwersytetu w Glasgow (2001), Uniwersytetu Komeńskiego w Bratysławie (2002), Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Buenos Aires (2002), Uniwersytetu „Fu Jen” w Taipei na Tajwanie (2203), Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (2004), Uniwersytetu w Bukareszcie (2006), Uniwersytetu w Osijek w Chorwacji (2007), Fordham University w Nowym Jorku (2008), Uniwersytetu Babeş Bolyai w Cluj-Napoca w Rumunii (2009), Uniwersytetu Katolickiego Goiás Goiânia w Brazylii (2009), Uniwersytetu Katolickiego „San Vincente Mártir” w Walencji (2009), Katolickiego Uniwersy-tetu Wschodniej Afryki w Nairobi w Kenii (2010), Uniwersytetu Katolickiego Péter Pázmány w Budapeszcie (2010), Uniwersytetu „Al. I. Cuza” w Iasi w Rumunii (2010), Uniwersytetu w Katowicach (2010), Uniwersytetu Katolickiego „del Táchira”, San Cristóbal w Wenezueli (2012), Katolickiego Uniwersytetu w Salta w Argentynie (2013), Uniwersytetu Katolickiego w Ružomberok na Słowacji (2013). 10 grudnia 2013 roku kardynałowi Grocholewskiemu zostanie wręczony doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Valparaiso w Chile.
Kardynał Zenon Grocholewski był również postulatorem sprawy beatyfikacji i kanonizacji: Edmunda Bojanowskiego (od 1984), ogłoszonego błogosławionym przez Jana Pawła II w Warszawie dnia 13 czerwca 1999 roku, oraz siostry Sancji (Janiny) Szymkowiak (od 1985), ogłoszonej błogosławioną przez Jana Pawła II w Krakowie dnia 18 sierpnia 2002 roku. Ogromne osobiste zaangażowanie Kardynała, by te dwie postaci wynieść na ołtarze Kościoła katolickiego, było nie tylko owocem jego osobistej fascynacji ich świętością, ale także przejawem jego ukochania wielkopolskiej ziemi, której wielkość, znaczoną jej wybitnymi synami i córkami, pragnął i pragnie ukazywać całemu światu.
Pragnął i pragnie. Z tego bowiem umiłowania Wielkopolski i Poznania wyniknęła jego inicjatywa jako Wielkiego Kanclerza Papieskiego Instytutu Muzyki Sakralnej w Rzymie, by w roku 1999 przyznać profesorowi Stefanowi Stuligroszowi doktorat honorowy tej Uczelni.
Na koniec jeszcze jedna refleksja. Żyjący w XV wieku Jan Długosz twierdził, że w roku 1000 podczas Zjazdu Gnieźnieńskiego cesarz Otton III nadał Bolesławowi Chrobremu herb z cesarskim orłem. Dziś wiemy, że ten wybitny polski dziejopis popełnił błąd anachronizmu, wyobrażając sobie to wydarzenie zbyt dosłownie, zgodnie ze współczesnymi sobie zwyczajami. Akt Ottona IIII miał bowiem wymiar raczej jednorazowego symbolu, być może rzeczywiście nawiązującego do tradycji cesarsko-rzymskiej. Bez wątpienia jednak wskazywał on na autentyczne wejście Polski do kręgu kultury zachodniej. Natomiast dla nas, uczestników dzisiejszej niezwykłej uroczystości, opisane przez Długosza wydarzenie ma znaczenie praw-dziwie symboliczne. Trzeba było bowiem czekać całe tysiąclecie od Zjazdu Gnieźnieńskiego, a dokładnie 1001 lat, aby ta cesarsko-rzymska tradycja doczekała się swego rodzaju dopełnienia. W 2001 roku Ojciec Święty Jan Paweł II wyniósł księdza arcybiskupa Zenona Grocholewskiego do godności kardynalskiej, nadając mu jednocześnie jako jego kościół tytularny znajdujący się w samym sercu starożytnego Rzymu, niedaleko antycznego Teatro di Marcello, u stóp rzymskiego Kapitolu, bazylikę san Nicola in Carcere – św. Mikołaja w Więzieniu. Od tego też czasu przy odrzwiach tej bazyliki wisi herb Kardynała, z białym polskim orłem umieszczonym na jego lewym górnym polu. W ten sposób rzymski orzeł, który dzięki Otto-nowi III przybył z Wiecznego Miasta do Polski, po tysiącu latach niejako wrócił z Polski do Rzymu. Na skutek tego zarówno sami rzymianie, jak i turyści z całego świata mogą poprzez ten herb odczytać nie tylko to, że bazylika św. Mikołaja należy do polskiego kardynała, ale także w jakiś sposób odnieść się do tego „dalekiego kraju” znad Warty i Wisły, który wobec Stolicy Apostolskiej w całych swych ponadtysiącletnich dziejach pozostawał semper fidelis – „zawsze wierny”.
A ponieważ, jak wiemy, Ksiądz Kardynał w pełni intencjonalnie umieścił białego orła w swym herbie, za to głoszenie jedności Poznania i Polski z Rzymem, za to jego nieustanne rozsławianie polskości chcemy Mu w tej poznańskiej Katedrze, która jest Prima sedes episcoporum Poloniae, z całego serca dzisiaj podziękować. I życzyć: ad multos annos, Eminenza Reverendissima! Ad multos annos!
31 marca 2015 roku papież Franciszek przyjął rezygnację kard. Zenona Grocholewskiego ze stanowiska prefekta Kongregacji Wychowania Katolickiego.
Laudacja, którą wygłosił Ksiądz Arcybiskup prof. dr hab. Marek Jędraszewski z okazji wręczenia Księgi Pamiątkowej Quod iustum est et aequuum Jego Eminencji Księdzu Kardynałowi Zenonowi Grocholewskiemu w związku z obchodzonym przez niego Złotym Jubileuszem święceń kapłańskich (Poznań, dnia 5 listopada 2013 roku)