- Możesz być nienaganny wobec prawa. Możesz przestrzegać wszystkich przepisów. Możesz praktykować wszystko to, co w twojej religii jest ważne. Możesz być na liturgii w świątyni i być… niewierzącym, bo wiara jest relacją, która jest zaufaniem Bogu. – tłumaczył metropolita łódzki.
O Zachariaszu i obietnicy potomstwa, którą Bóg złożył, i której nie odwołał pomimo niedowiarstwa mówił w czwartym - ostatnim - dniu rekolekcji dla studentów w łódzkiej katedrze ksiądz arcybiskup Grzegorz Ryś.
Odnosząc się do sytuacji Zachariasza, który nie mógł mieć potomstwa łódzki pasterz powiedział: - możesz postępować zgodnie z sumieniem. Możesz postępować zgodnie z tym, jak rozeznajesz wole Bożą, Pan Bóg to widzi i uznaje to w tobie, ale to w oczach ludzi staje się powodem oskarżenia ciebie. Twoja sprawiedliwości jest znana tylko Panu, to jest potężna próba kiedy jesteś przez ludzi napiętnowany, kiedy jesteś przez nich pohańbiony! Nie jest łatwo przeżyć całe życie z hańbą i być nienagannym. Zachariasz i Elżbieta to są bardzo piękni ludzie, ale w zestawieniu z nimi – może się nam wydawać, że jesteśmy malutcy. Zachariasza i Elżbietę Kościół czci ich jako świętych. – podkreślił.
- Wiara polega na tym – mówił dalej kaznodzieja - że przyjmujesz to, co Bóg mówi na słowo. Wierzę Ci! Nie musisz mi niczego udowadniać! To jest wiara. Natomiast: daj znak, udowodni! Jest zaprzeczeniem wiary, to się już nie kończy, nie ma mocniejszego fragmentu ewangelii jak J.6. (…) To jest dramat starego kapłana, który przeżył życie w wierności Bogu, i być może w najważniejszym momencie swojego życia doświadczył niewiary. To jest dla nas słowo, które nas mocno przegląda. – dodał arcybiskup.
Wskazał na to, że - wiara ma trzy wymiary. Wierzę, że Bóg istnieje. Wierzę Bogu, gdy do mnie przemawia. Wierzę ku Bogu, ku niebu – tzn. kiedy mówię wierzę ci, to jednocześnie ruszam w drogę, w Jego stronę. To zaufanie, które mam do Niego, uruchamia mnie. – zaznaczył metropolita łódzki.
Przed błogosławieństwem kończącym rekolekcje, studenci podziękowali swojemu pasterzowi za poświecony czas i za Słowo, którym przez ostatnie cztery wieczory ich ubogacał.