W uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej zachęca się, aby podczas liturgii - tuż przed aklamacją Alleluja - wykonać starodawny śpiew – sekwencję Lauda Sion Salvatorem – Chwal Syjonie Zbawiciela, której autorstwo tekstu przypisuje się św. Tomaszowi z Akwinu. Utwór powstał prawdopodobnie w XIII wieku we francuskim ośrodku dominikańskim. Sekwencja przez wiele lat wykonywana była w języku łacińskim, dziś jest śpiewana po Polsku.
Po reformie Mszału Piusa V z 1570 roku, na mocy zarządzeń Soboru Trydenckiego w liturgii pozostawiono tylko cztery sekwencje. Obok mniej znanych i dość rzadko śpiewanych w świątyniach Sekwencji na Boże Ciało (Lauda Sion Salvatorem) oraz na Msze Żałobne (Dies irae) są dwie dobrze znane Sekwencja Wielkanocna (Victimae Paschali Lauder) oraz Sekwencji na Zesłanie Ducha Świętego ( Veni Sancte Spiritus).
W nagraniu przygotowanym dla Archidiecezji Łódzkiej Sekwencję Lauda Sion Salvatorem wykonuje Szymon Dębkowski – absolwent Akademii Muzycznej w Łodzi, organista parafii św. Wojciecha w Łodzi, członek łódzkiej scholi dominikańskiej.
Chwal Syjonie Zbawiciela,
Chwal hymnami wśród wesela
Wodza i Pasterza rzesz!
Ile zdołasz sław Go śmiało,
Bo przewyższa wszystko chwałą,
Co wyśpiewać pieśnią chcesz!
Chwały przedmiot nad podziwy,
Chleb żyjących, pokarm żywy,
Dzisiaj się przedkłada nam.
Za wieczerzy świętym stołem
Pan go łamiąc z braćmi społem,
Iście dał Dwunastu sam.
Z pełnej piersi niech brzmią pienia,
Wdzięcznym hołdem uwielbienia
Sławmy gromko Króla chwał!
Uroczysty dzień się święci,
Co przekazać ma pamięci,
Jak się stół ten prawem stał.
W uczcie tej nowego pana,
Pascha nowym prawem dana
Fazy dawne kończy już.
Przeszłość stara – nowa era,
Cień rozprasza prawda szczera,
Pierzcha noc przed blaskiem zórz.
Co uczynił przy wieczerzy,
Chrystus wskazał, że należy
Spełniać dla pamięci nań.
Pouczeni tą ustawą,
Chleb i wino na bezkrwawą
Odkupienia święcim dań.
Dogmat dan jest do wierzenia,
Że się w Ciało chleb przemienia,
Wino zaś w Najświętszą Krew.
Gdzie zmysł darmo dojść się stara,
Serca żywa krzepi wiara
Porządkowi rzeczy wbrew.
Pod odmiennych szat figurą,
W znakach różnych, nie naturą,
Kryje się tajemnic dziw.
Ciało strawą, Krew napojem,
Cały jednak z Bóstwem swoim
W obu znakach Chrystus żyw.
Przez biorących nie łamany,
Nie pokruszon, bez odmiany,
Cały jest w tej uczcie bran.
Bierze jeden, tysiąc bierze,
Ten, jak tamci, w równej mierze,
Wzięty zaś nie ginie Pan.
Biorą dobrzy i grzesznicy,
Lecz się losów przyjrz różnicy
Życie tu, zagłada tam.
Złym śmierć niesie, dobrym życie
Patrz, jak w skutkach rozmaicie
Czyn ujawnia się ten sam.
Kiedy łamie się osłona,
Niech cię wiary głos przekona
że to kryje okruszyna,
Cząstka, co i całość wprzód.
Rzecz się sama nie rozrywa
Znaku łamią się ogniwa,
Przez co stan i postać żywa
Znaczonego nie zna szkód.
Oto chleb Aniołów błogi,
Dan wędrowcom pośród drogi,
Synów chleb prawdziwy mnogi,
rzucać go nie można psom.
Figur głoszą go osłony
Izaak na stos wiedziony,
Jagniąt Paschy krwawe zgony,
Manna ojcom dana w dom.
Dusz pasterzu, prawy Chlebie,
Dobry Jezu, prosim Ciebie,
Ty nas paś i broń w potrzebie,
Ty nam dobra okaż w niebie,
Kędy jest żyjących raj.
Moc Twa, Panie, wszystko zdoła
Ty nas karmisz z Twego stoła,
Tam gdzie uczta trwa wesoła,
W gronie niebian nasze czoła
Na Twe łono skłonić daj. Amen.