Świętymi bądźcie! Te słowa stały się mottem tegorocznych, już IX Łódzkich Dni Rodziny. Są one przypomnieniem o wypełnianiu powołania chrześcijańskiego w dążeniu do świętości. Słowa te nabierają szczególnego znaczenia dzisiaj, w przeddzień Uroczystości Zesłania Ducha Świętego, gdy w wielkiej rodzinie Kościoła już dziewiąty dzień trwamy w oczekiwaniu na przyjście Mocy z wysoka. Potrzebujemy Ducha Świętego, by stale nam przypominał, że największym darem otrzymanym od Chrystusa jest udział w skutkach Jego zmartwychwstania. To dzięki temu, że Chrystus zmartwychwstał, możemy umierać dla grzechu i zmartwychwstać dla pełnienia dobrych czynów, płynących z miłości oraz realizować nasze powołanie do świętości.

Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty (Kpł 11, 44). Ten Boży nakaz objawiony w Księdze Kapłańskiej Starego Testamentu przytacza św. Piotr w swoim pierwszym liście (zob. 1 P 1, 16). W upomnieniach dotyczących osobistej świętości Apostoł zachęca adresatów, aby w całym postępowaniu stawali się świętymi na wzór Świętego, który ich powołał (1 P 1, 15). Święty Piotr wskazuje czytelnikom, żeby postępowali według wskazań Boga krocząc drogą Jego nauki.

Dzisiejsza Ewangelia wskazuje drogę do stawania się świętymi na różnych ścieżkach naszego życia. Zaraz po tym, jak Piotr wyznał Jezusowi swoją miłość, wskazał na "ucznia, którego miłował Jezus" (J 21, 20), i zapytał: "Panie, a co z tym będzie?" (J 21, 21-22). W pewnym sensie odpowiedź Jezusa nawiązuje do Jego wcześniejszego pytania o miłość Piotra. Kochać Boga to posłusznie iść za Nim, nie bacząc na to, co robią inni.

Wszyscy jesteśmy wezwani do miłowania Jezusa z żarliwością, ale każdy na innej ścieżce. Piotr musiał zrozumieć, że pójście za Jezusem oznacza coś innego dla niego i dla umiłowanego ucznia Pana. Jeśli ten drugi uczeń nie był wezwany do męczeństwa, to widocznie taki był zamiar Boga. Bóg ma różne dary i różne zadania dla każdego członka Ciała Chrystusowego. Kościół naucza, że [...] wszyscy wierni chrześcijanie jakiejkolwiek sytuacji życiowej oraz stanu powołani są przez Pana, każdy na własnej sobie drodze, do świętości doskonałej, jak i sam Ojciec doskonały jest (KDK 40). Wśród nich jednym z istotnych dla Kościoła i świata jest powołanie do małżeństwa i życia rodzinnego. Ojciec Święty Jan Paweł II, bardzo rozwinął ten temat, poświęcając mu wiele miejsca w swoim nauczaniu. W Adhortacji Apostolskiej O zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym pisał: "Powszechne powołanie do świętości jest skierowane również do małżonków i rodziców chrześcijańskich (...). Sprawując ten sakrament, małżonkowie chrześcijańscy wyznają Bogu swoją wdzięczność za udzielony im wzniosły dar, którym jest to, że w swym życiu małżeńskim i rodzinnym mogą przeżywać miłość samego Boga do ludzi i miłość Pana Jezusa do Kościoła, Jego oblubienicy" (FC 56).

Drodzy Bracia i Siostry! Przybyliście do Bazyliki Katedralnej z wszystkich części archidiecezji, przynosząc ze sobą głębokie przekonanie, że rodzina jest wielkim darem Bożym naznaczonym Jego błogosławieństwem. Dziękuję serdecznie wam wszystkim, którzy tak licznie pragniecie poprzez swoją obecność podzielić się świadectwem powołania do małżeństwa i życia rodzinnego. Dziękuję wam, że mimo rosnących trudności staracie się przywracać rodzinie zaufanie do samej siebie, do własnego bogactwa natury i łaski, do posłannictwa powierzonego jej przez Boga. "Dawanie bowiem świadectwa bezcennej wartości nierozerwalności i wierności małżeńskiej jest jednym z najcenniejszych i najpilniejszych zadań małżonków chrześcijańskich naszych czasów" (FC 20), aby z nowym zapałem promieniować światłem nauki Chrystusa na kulturę, która w sposób coraz bardziej niepokojący zdaje się zatracać świadomość wartości małżeństwa i rodziny.

W dzisiejszej perykopie Ewangelii słyszymy słowa o świętym Janie Apostole, że ten właśnie uczeń daje świadectwo (J 21, 24) swoim nauczaniem i życiem o zmartwychwstałym Zbawicielu. Można powiedzieć, iż wasza tutaj obecność jest także mocnym dawaniem świadectwa Chrystusowi, Kościołowi i światu o nierozerwalności małżeństwa. W trudnych czasach, w których żyjemy, ten przykład jest bardzo potrzebny. Borykający się bowiem z różnymi problemami współczesny świat tego nowego tysiąclecia potrzebuje świadectwa Bogiem silnej rodziny. Potrzebuje ludzi mocnych sercem, którzy w pokorze służą i miłują, błogosławią, a nie złorzeczą, i błogosławieństwem ziemię zdobywają. Przyszłości nie da się zbudować bez odniesienia do źródła wszelkiej miłości, jakim jest Bóg, który "tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3, 16) /Jan Paweł II, Sopot 5.06.1999/.

W tych trudnych czasach należy wciąż pamiętać, że związek małżeński nie jest wytworem człowieka i tworzonej przez niego cywilizacji czy też zapotrzebowaniem jakieś epoki. Związek małżeński, który łączy kobietę i mężczyznę, pochodzi z ustanowienia Bożego i dlatego jest nierozerwalny, a jego istotą ma być miłość (zob. KKK 1614).

W małżeństwie Kościół widzi podstawową komórkę wspólnotowego życia ludzi. Nadto wierzy, że małżeństwo ochrzczonych zostało podniesione przez Chrystusa do godności sakramentu, aby przez chrześcijańskich małżonków dążących do świętości wypełniał dzieło zbawienia. Do wypełnienia tego dzieła Chrystus udziela małżonkom swoich darów. Jednocześnie jednak domaga się z ich strony miłości, ofiary oraz gotowości dźwigania własnego krzyża wespół z Nim. Z tych też powodów broni nierozerwalności małżeństwa uważając, że wszelkie wykroczenia przeciw trwaniu w jedności małżeńskiej aż do śmierci są zerwaniem dobrowolnie złożonej przed Bogiem przysięgi. Nadto niewierność małżeńską, której najdrastyczniejszym wyrazem jest rozwód, Kościół uważa za niesprawiedliwość wymierzoną w dobro współmałżonka, dzieci, a także społeczeństwa. Wreszcie rozwód znieważa przymierze zawarte przed Bogiem przez małżonków.

Jutrzejsza Uroczystość Zesłania Ducha Świętego uświadamia nam z mocą, że pragnieniem Boga jest, abyśmy stali się uczestnikami życia Chrystusa i byli świadkami tego życia wobec wszystkich napotkanych przez nas ludzi. Każdy chrześcijanin ma być żywym znakiem zwycięstwa Chrystusa nad grzechem i Jego królowania nad całym stworzeniem. Każdy chrześcijanin powinien dążyć do świętości.

Przez swego Ducha Bóg chce udzielić nam łaski zrozumienia, wybrania i pełnienia Jego woli. Ten sam Duch Święty, który uzdolnił Piotra do odważnego wyznawania prawdy o zmartwychwstaniu Jezusa, który dał Janowi odwagę świadectwa o Chrystusie, ten sam Duch, który podtrzymał Maryję w Jej codziennym życiu - chce działać z mocą w naszym życiu. Trwajcie więc w mocy Ducha Świętego przy Chrystusie, aby On trwał w was! Nie pozwólcie, aby w waszych sercach, w sercach ojców i matek, synów i córek zgasło światło Jego świętości. Bądźcie obrazem Bożej miłości, starając się ze wszystkich sił budować rodzinę zjednoczoną i solidarną, rodzinę Bogiem silną. Świętymi bądźcie!

Zachęcał do tego Ojciec Święty Jan Paweł II, gdy w 1998 roku w Łowiczu zwracając się do rodziców mówił: Musicie czynić wszystko, ażeby Bóg był obecny i czczony w waszych rodzinach. Nie zapominajcie o wspólnej modlitwie codziennej, zwłaszcza wieczornej; o świętowaniu niedzieli i uczestniczeniu we Mszy świętej niedzielnej. Jesteście dla swoich dzieci pierwszymi nauczycielami modlitwy i cnót chrześcijańskich i nikt was w tym nie może zastąpić. Zachowujcie religijne zwyczaje i pielęgnujcie tradycję chrześcijańską, uczcie wasze dzieci szacunku dla każdego człowieka. Niech waszym największym pragnieniem będzie wychowanie młodego pokolenia w łączności z Chrystusem i Kościołem. Tylko w ten sposób dochowacie wierności waszemu powołaniu rodzicielskiemu i potrzebom duchowym waszych dzieci.

Świętość jest bowiem najbardziej fascynującym i czytelnym znakiem działania Boga w świecie. Dlatego oświecony wiarą wzrok raduje się wspaniałym widokiem tak wielu kobiet i mężczyzn, którzy pośród codziennych zajęć są pokornymi i potężnymi mocą Bożej łaski sprawcami rozszerzania się królestwa Bożego (Jan Paweł II, Adhortacja Apostolska Christifideles laici nr 17). Orędzie o tym królestwie przenika świat, gdy także małżonkowie i rodzice w zmaganiach duchowych i służbie na rzecz dobra wspólnego, w pracy i odpoczynku, w kontaktach międzyludzkich i chwilach samotności, otwierają się na dary Ducha Świętego i dążą do autentycznej świętości.

Drodzy małżonkowie i rodzice! Dzisiaj powróćcie myślą do tego czasu, gdy ślubowaliście sobie wzajemnie miłość, wierność, uczciwość małżeńską i nierozerwalność waszego małżeństwa. Bóg powołując was do małżeństwa, nadal powołuje was w małżeństwie. Przychodzi do was w wydarzeniach i poprzez nie, w problemach, trudnościach i codziennych sprawach życia. Nie lękajcie się zatem świętości. Starajcie się odważnie dążyć do pełnej miary człowieczeństwa i odkrywać swoje powołanie. Wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali. Zgłębiajcie drogi życia duchowego i apostolstwa. Trwajcie w Kościele, środowisku świętości. U początku trzeciego tysiąclecia potrzeba takiego właśnie wielkiego czynu i wielkiego dzieła, aby cywilizację, w której żyjemy, przepoić duchem sprawiedliwości i miłości, aby współczesna kultura pielęgnowała ludzką godność, uczyła obcowania z pięknem i otworzyła się szeroko na świętość.

Amen.

+ Władysław Ziółek
Arcybiskup Łódzki