"Światło na oświecenie... i chwałę Ludu Twego."

Nasze dzisiejsze uroczyste zgromadzenie nawiązuje przez liturgię do symboliki światła. Jest ono znakiem Pana Mocy, który oświeca swój lud. Zostaje On rozpoznany przez tych, którzy z wiarą czekają na Jego przyjście. W mocy Ducha Świętego, który przywiódł Symeona do świątyni i kazał trwać wdowie Annie w świętym miejscu, Syn Maryi zostaje ogłoszony Chwałą Izraela i Światłością wszystkich ludów. My także przynieśliśmy dziś do kościoła świece, by niosąc je w procesji zaznaczyć, że z Chrystusem zmierzamy przez życie do domu naszego Ojca, Pana światłości.

W Piśmie świętym światło jest zawsze znakiem Boga. On sam jest Światłością. Ale udział w tej światłości ma każdy, kto do Niego należy - człowiek sprawiedliwy i pobożny - jak starzec Symeon - wyczekujący pociechy od Boga. Do takiego człowieka odnoszą się słowa Księgi proroka Izajasza: Zbliża się szybko sprawiedliwość moja i objawi się moje zmiłowanie (Iz 56, 1), a zbawienie moje zabłyśnie jak pochodnia (Iz 62, 1).

Czy jednak zbawienie nie objawia się przez ludzi? Czy to nie oni są żywymi pochodniami rozświetlającymi mroki świata Bożym światłem? Czy nie oni właśnie - jakby głosem prorokini Anny - sławią Boga i mówią o Nim wszystkim, którzy oczekują wyzwolenia? Tak, bo to oni chodzą w świetle Jego oblicza, cieszą się zawsze Jego imieniem, gdyż On - jak mówi Psalmista - jest blaskiem ich potęgi (por. Ps 89, 15.16.17)! Tak, bo to oni odpowiadają na wezwanie Pisma: Pana Zastępów uznajcie za Świętego, a On stanie się waszym światłem (zob. Iz 8, 13)!

Z dzisiejszą liturgią światła związane jest otwarcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu naszej archidiecezji sługi Bożego ojca Anzelma Gądka, karmelity bosego. Czynimy to, aby ukazać kolejne światło, które jaśniało i nadal jaśnieje, pomagając nam rozeznawać właściwą drogę naszego życia. Jego osoba skupia nas dzisiaj wokół siebie wskazując na Światłość niegasnącą i ku niej prowadząc.

Dlaczego podejmujemy proces beatyfikacji ojca Anzelma? Otóż, dlatego właśnie, że dostrzegamy owo światło Boże, które jaśniało w jego życiu i posłudze.

Maciej Józef Gądek urodził się 24 lutego 1884 r. w Marszowicach koło Bochni, w parafii Niegowić. Jako uczeń wadowickiego gimnazjum i mieszkaniec internatu prowadzonego przez ojców karmelitów, był wychowankiem św. Rafała Kalinowskiego. Właśnie w gimnazjum rozwinęło się jego osobiste nabożeństwo do Dzieciątka Jezus, które obrał sobie za przewodnie światło swego duchowego życia. W 1901 r. wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych w Czernej i wraz z habitem otrzymał imię brata Anzelma od św. Andrzeja Corsini. Od początku zakonnego życia ożywiało go pragnienie dążenia do świętości. Po złożeniu profesji zakonnej 17 lipca 1902 r. został skierowany na studia do Rzymu. Tam 25 lipca 1907 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do Ojczyzny pełnił posługę duszpasterską w różnych klasztorach, będąc jednocześnie wychowawcą i wykładowcą w seminarium zakonnym. Zasłynął wówczas jako wybitny kaznodzieja i kierownik dusz.

Od pierwszych lat kapłańskiego życia szerzył kult Praskiego Dzieciątka Jezus i w 1914 r. doprowadził do powstania Bractwa Dzieciątka Jezus. Jako przeor wadowickiego klasztoru założył małe seminarium. Następnie został pierwszym prowincjałem wskrzeszonej Prowincji Polskiej Karmelitów Bosych.

Jednym z najważniejszych pragnień i dzieł jego życia było założenie żeńskiego zgromadzenia karmelitańskiego, kontemplacyjno-czynnego. 31 grudnia 1921 r. dokonał w Krakowie obłóczyn pierwszych sióstr. Głównym zadaniem nowej wspólnoty miało być wychowanie dzieci i młodzieży w duchu dziecięctwa Bożego, modlitwa za grzeszników oraz troska o wzrost i świętość powołań kapłańskich i misyjnych. Ojciec Anzelm czuwał przez całe swoje życie nad rozwojem zgromadzenia, czując się za nie odpowiedzialnym. Wyrazem tego było m. in. opracowanie dlań Konstytucji.

Okres pomiędzy rokiem 1925 a 1947 spędził w Rzymie. Tam też zlecono mu zadanie powołania do istnienia Międzynarodowego Kolegium Karmelitańskiego Teresianum, którego rektorem był niemal dwadzieścia lat. Przez cały czas gorliwie pełnił posługę kierownika duchowego w klasztorach karmelitanek bosych, a także wśród polskich sióstr z innych zgromadzeń zakonnych. Jako konsultor Kongregacji Seminariów i Uniwersytetów przeprowadzał wizytacje wyższych seminariów duchownych, także w Polsce. Po powrocie do kraju m.in. trzykrotnie pełnił urząd przełożonego prowincjalnego.

Ostatnich 10 lat życia ojciec Anzelm spędził w klasztorze Ojców Karmelitów Bosych w Łodzi. Był to w jego życiu czas szczególnej kontemplacji tajemnicy Bożego dziecięctwa. U schyłku życia przepełnionego apostolstwem, modlitwą i cierpieniem wyznał: Całe życie starałem się ćwiczyć w miłości Dzieciątka Jezus. Z umiłowanym przez siebie nabożeństwem łączył tajemnicę łaski usynowienia Bożego oraz doktrynę Małej drogi dziecięctwa duchowego św. Teresy od Dzieciątka Jezus, dostrzegając w jej nauce taką syntezę życia duchowego, jakiej potrzebują współczesne czasy. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę pism duchowych, obejmującą liczne konferencje rekolekcyjne, traktaty o wychowaniu zakonnym i dziecięctwie duchowym oraz około sześć tysięcy listów z zakresu kierownictwa duchowego. Wywarł znaczący wpływ na cały Zakon Karmelitański, zwłaszcza jako długoletni rektor Teresianum i definitor generalny Zakonu.

Wymowna jest data jego przejścia do wieczności, do której powołał go Pan Bóg w dniu liturgicznego wspomnienia św. Teresy Wielkiej - 15 października 1969 r., co powszechnie odczytywano jako wyraźny znak Boży. Życie swoje zakończył w Łodzi. Jego grób od początku otaczano czcią, zwłaszcza obchodząc rocznicę jego śmierci, dnia urodzin i imienin. Dla podkreślenia jego zasług i ułatwienia wiernym dostępu do miejsca spoczynku, doczesne jego szczątki zostały - za zgodą władz kościelnych - przeniesione z cmentarza św. Rocha do przedsionka tutejszego kościoła.

Treść przesłania, jakie pozostawił sługa Boży Anzelm Gądek ma niezwykły związek z wymową dzisiejszego Święta. Żył on bowiem ogarnięty ideą dziecięctwa Bożego, tajemnicą ofiarowania się Bogu wyrażoną w przyniesieniu Jezusa do świątyni, a spełnioną w sposób doskonały w Jego całkowitym wyniszczeniu się na Krzyżu. Od żłóbka aż do ofiary na Krzyżu okazał Zbawiciel swą synowską, wprost dziecięcą uległość swemu Odwiecznemu Ojcu. Celem sługi Bożego Anzelma było właśnie naśladowanie Jezusa w takim oddaniu się Bogu. Jest to także ważne przesłanie dla wszystkich osób zakonnych, które przeżywają dzisiaj uroczyście Dzień Życia Konsekrowanego.

Ufamy, że rozpoczęcie właśnie dzisiaj w naszej archidiecezji procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego Anzelma, poprzez zaprzysiężenie Trybunału do Sprawy Kanonizacji, doprowadzi nie tylko do rychłego wyniesienia go na ołtarze, ale przyczyni się do rozniecenia w Kościele łódzkim wielu pochodni tego Bożego światła, jakim jaśniał ojciec Anzelm.
Niech to wydarzenie przyczyni się zarówno w rodzinie karmelitańskiej jak też wśród wiernych świeckich do rozpalenia na nowo ducha kontemplacji tajemnicy Dzieciątka Jezus. Niech wszyscy biorąc Je każdego dnia w objęcia - jak Symeon - głoszą światu, że w Nim jest pokój, że w Nim oglądają zbawienie i że z Niego bije owo niegasnące światło chwały Bożego ludu, oświecające narody - światło świętości, o której ojciec Anzelm mawiał, iż cała mieści się w miłości Boga i bliźniego i w ofierze dla Boga i dla bliźnich.

Amen.

+ Władysław Ziółek
Arcybiskup Łódzki