Pisał kiedyś Paul Claudel: Pismo św. jest wspaniałą budowlą, którą należy nie tylko cenić, ale w której trzeba mieszkać...
Czytając uważnie Biblię zaczynamy coraz pełniej umysłem i sercem "mieszkać" w niej. A jako wierzący tym samym aktywniej włączamy się w Historię Zbawienia, która zmierza do zbawienia ostatecznego opierając się na instytucji Bosko-ludzkiej, jaką jest Kościół, a którego członkami jesteśmy. Jak już powiedziano wcześniej, Historia Zbawienia jest historią tych doświadczeń ludzkich i okoliczności, która łączy się ściśle ze zbawieniem pochodzącym od Boga a zapowiedzianym w Starym Testamencie. Zostało ono zrealizowane w pełni przez zbawczą śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie, o czym mówi Nowy Testament.
Kiedy poznajemy Historię Zbawienia przez czytanie Pisma św. musi nas uderzyć pewna rytmiczność powtarzających się jej rysów zasadniczych. Możemy je określić jako podstawowe cechy tej historii zbawczej.
Dzieje biblijne ukazują, że całość Bożego Objawienia, ucząc prawdy o Bogu i o człowieku, obraca się wokół postaci Mesjasza Odkupiciela. Do Niego zmierza cały Stary Testament i od Niego - Jezusa Chrystusa - rozpoczyna się wymiar ponadczasowy - wieczny, co przedstawia i precyzuje Nowy Testament. Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do Ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach (Hbr 1, 1-3). Historia Zbawienia jest dlatego chrystocentryczna, posiada strukturę chrystologiczną. Jezus Chrystus stanowi jej centrum.
Boży plan zbawienia człowieka, który realizuje się w Historii Zbawienia sprawia, że ma ona swój początek w Bogu samym i w Nim ma swoje wypełnienie - swój ostateczny cel. Przekracza więc granice ziemskie, doczesne, doprowadzając zbawioną ludzkość do pełni szczęścia w królestwie niebieskim w wieczności. Z tej przyczyny określa się Historię Zbawienia jako transcendentną.
Ten ponadczasowy wymiar Historii Zbawienia określa jej następną cechę. Mówi się, że Historia Zbawienia ma również strukturę eschatologiczną. Miała bowiem swój początek w czasie, w historii, którą zapoczątkował Bóg-Stwórca wszechświata, i będzie miała swój koniec w pełni Boga, na końcu czasów, ku czemu prowadzi nas Kościół przez Ducha Świętego.
Historia Zbawienia realizuje się w konkretnych wydarzeniach, których doświadczał Naród Wybrany, na przykład w Egipcie, przymierze na Synaju, wędrówka do Ziemi Obiecanej, niewola babilońska. A w Nowym Testamencie takimi zdarzeniami są: Wcielenie, śmierć krzyżowa Pana Jezusa czy powstanie Kościoła. Wydarzenia te mają miejsce w określonym czasie, który nazywamy czasem zbawczym. Obejmuje on historycznie te trzy etapy Historii Zbawienia: czas Starego Testamentu, czas Nowego Testamentu i czas Kościoła. Ta cecha Historii Zbawienia od greckiego kairos - czas, określana jest jako kairologiczna.
W konstytucji o Piśmie świętym jest powiedziane: Spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości objawić siebie samego i ujawnić nam tajemnicę woli swojej, dzięki której przez Chrystusa, Słowo Wcielone, ludzie mają dostęp do Ojca w Duchu Świętym i stają się uczestnikami boskiej natury. Zatem, przez to objawienie Bóg niewidzialny, w nadmiarze swojej miłości, zwraca się do ludzi, jak do przyjaciół i obcuje z nimi, aby ich zaprosić do wspólnoty z Sobą i przyjąć ich do niej...
Bogu objawiającemu należy okazać posłuszeństwo wiary, przez które człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu, okazując pełną uległość rozumu i woli wobec Boga objawiającego i dobrowolnie uznając objawienie przez Niego dane. Z tego właśnie tytułu, że Bóg objawiając się wchodzi w dialog z człowiekiem - z ludźmi, określa się, że Historia Zbawienia ma charakter dialogowy, jest responsoryjna. W konkretnym czasie zbawczym Bóg wzywa i czeka na odpowiedź, czyli pójście za Jezusem. Szczególnie teraz, w czasie trwania Kościoła, ten dialog z Bogiem musi trwać, tak w ramach wspólnoty Ludu Bożego jak i jednostki. Będzie to świadectwem, że korzystamy w pełni z Dzieła Odkupienia i że Syn Boży stał się człowiekiem nie na próżno, bo my odpowiadamy na Miłość Miłosierną Boga. Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie tego co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale (Kol 3, 1-4).