In order to view this object you need Flash Player 9+ support!

Get Adobe Flash player

Historia

Siostry Bernardynki należą do wielkiej rodziny zakonów franciszkańskich. Jego korzenie związane są z trzecim zakonem św. Franciszka z Asyżu, którego początki sięgają roku 1221. Pod koniec XIV w. siostry żyjące według wskazań św. Franciszka rozpoczęły regularny tryb życia. W Polsce pierwsze informacje o siostrach bernardynkach pochodzą z roku 1453, kiedy to Jan Kapistran założył pierwszy klasztor franciszkanów-obserwantów w Krakowie pod wezwaniem św. Bernardyna ze Sieny. Z czasem zakonników zaczęto nazywać bernardynami. Pod wpływem kazań Jana Kapistrana wiele kobiet wstępowało w szeregi trzeciego zakonu. Zgromadziły się one w pobliżu kościoła Ojców Bernardynów, przez co z czasem ludzie zaczęli nazywać je bernardynkami.
Pierwszy klasztor sióstr żyjących wspólnie powstał w Krakowie w roku 1454. Ich życie oparte było na regule trzeciego zakonu świeckiego, która została zatwierdzona przez papieża Mikołaja V.
Obecnie na terenie Polski znajduje się 9 domów sióstr bernardynek, wszystkie są domami autonomicznymi posiadającymi swój zarząd i własny nowicjat.

Klasztor Sióstr Bernardynek w Łodzi

Początek Klasztoru Sióstr Bernardynek w Łodzi dała w roku 1946 Matka Franciszka Wierzbicka, która przybyła do Łodzi na zaproszenie ówczesnego ordynariusza bp. Włodzimierza Jasińskiego wraz z rodzoną siostrą Józefą oraz trzema innymi siostrami. Osiedliły się one przy kościele poprotestanckim pw. św. Stanisława Kostki. Pierwsze lata życia w łódzkim klasztorze były bardzo trudne, gdyż na przyległym do kościoła terenie znajdował się tylko jeden parterowy budynek, który musiał służyć siostrom jako dom mieszkalny, pracownia krawiecka, rozmównica, kuchnia, refektarz, furta klasztorna oraz miejsce wspólnych spotkań. W kilka miesięcy od założenia klasztoru w Łodzi zaczęły wstępować do zakonu kandydatki. W roku 1951 było już jedenaście sióstr. Aby zaradzić trudnościom mieszkaniowym siostry zakupiły od wojska baraki budowane z gotowych elementów drewnianych, łatwych do przemieszczania i ponownego montażu. Matka Franciszka wciąż myślała o budowie nowego klasztoru. Realizacja tego zamiaru mogła nastąpić dopiero w roku 1970, kiedy to siostry otrzymały pozwolenie na budowę nowego domu klasztornego. Tego momentu nie doczekała już Matka Franciszka, dlatego też budową zajęła się ówczesna przełożona Matka Krystyna Farjon. Dnia 8 grudnia 1972 roku odbyło się uroczyste poświęcenie nowo wybudowanego domu. W dwa lata po rozpoczęciu budowy wszystkie siostry zamieszkały w nowym klasztorze. Jednak nic nie jest w stanie oddać atmosfery pełnego zaangażowania wszystkich tych, którym zależało na szybkim powstaniu tego obiektu. W roku 1974 siostry uporządkowały teren przy klasztorze i na miejscu starych drewnianych szop stanął budynek gospodarczy. W roku 1975 rozpoczął się także remont kościoła i przebudowa jego wnętrza. W roku 1979 zostały przebudowane niektóre ściany, sklepienie, prezbiterium, galerie oraz kruchta kościelna. Kościół pod wezwanie św. Stanisława Kostki został w roku 1987 uroczyście przemianowany przez Księdza Prymasa Kardynała Józefa Glepma na kościół pod wezwaniem Matki Bożej Miłosierdzia. W roku 1998 całkowicie odnowiono zewnętrzną elewację kościoła. Pragnieniem Matki Krystyny było zamontowanie figury Chrystusa Ukrzyżowanego w prezbiterium, dokonało się to w roku 1999.
Wreszcie nadszedł czas na doniosłą uroczystość, która była radością zarówno dla sióstr jak i dla wiernych gromadzących się na modlitwę w przyklasztornym kościele. Uroczystość konsekracji kościoła odbyła się pod przewodnictwem Ksiądza Arcybiskupa Władysława Ziółka Ordynariusza Kościoła Łódzkiego 24 października 1999 roku.
klasztor
Matka Franciszka

Sylwetka Matki Franciszki -
- założycielki klasztoru w Łodzi

Matka Franciszka Wierzbicka jest fundatorką i założycielką klasztoru Sióstr Bernardynek w Łodzi. O szacunku i zaufaniu jakim darzyły ją siostry oraz mieszkańcy dzielnicy świadczy nazwanie jej "Matusią".
Matka Franciszka urodziła się 24 stycznia w Winnikach pod Lwowem, na chrzcie otrzymała imię Bronisława. W 15-roku życia, razem ze swą starszą o pięć lat siostrą, wstąpiła do Klasztoru Sióstr Bernardynek w Krakowie. Tam przebywała do roku 1919, kiedy to na prośbę księcia Adama Sapiehy metropolity krakowskiego udała się do Wilna, aby przejąć odzyskany klasztor. Tam też ujawnił się jej ogromny talent malarski. Wielka przygoda z malarstwem zaczęła się w roku 1927, kiedy to w klasztorze karmelitów w Wilnie prof. Rutkowski restaurował obraz Matki Bożej Ostrobramskiej. Z tej to okazji grupa malarzy sporządzała kopie obrazu. Uwagę profesora zwróciła praca s Franciszki, pozwolił jej nawet dokończyć dzieła w pomieszczeniu w którym znajdował się oryginał obrazu Matki Bożej z Ostrej Bramy. Kopia była tak wierna, iż konieczne było obcięcie obrazu o dwa centymetry, by w przyszłości nie został on pomylony z oryginałem.
Obraz ten został później przewieziony z Wilna do Łodzi i obecnie znajduje się w ołtarzu głównym w kościele przy klasztorze Sióstr Bernardynek.
Talentem Matki zainteresował się również arcybiskup Romuald Jałbrzykowski, dzięki któremu w roku 1928/29 studiowała jako nadzwyczajna słuchaczka na Uniwersytecie Wileńskim, a od roku 1929 w Rzymie na Akademii Sztuk Pięknych. Przebywała tam do 1934 roku. Po uzyskaniu dyplomu siostra Franciszka powróciła do klasztoru wileńskiego, gdzie przez okres trzech lat (1935-1938) sprawowała funkcję mistrzyni nowicjatu. W zimie 1939 roku wraz z innymi siostrami musiała wyjechać z Wilna. Tymczasowo zatrzymała się wówczas w Zakliczynie nad Dunajcem w tamtejszym klasztorze sióstr bernardynek, skąd w kwietniu 1946 roku przybyła do Łodzi.
Matka Franciszka chciała jak najgłębiej odczytać ewangeliczne przesłanie św. Franciszka. Wpatrzona w Jezusa Chrystusa i Jego wiernego naśladowcę Biedaczynę z Asyżu, pragnęła tak jak on wypełnić wolę Najlepszego Ojca i odczytać potrzebę czasu. Tak też Matka Franciszka zakładając nowy klasztor chciała połączyć kontemplację z pracą apostolską. Sama wiernie wypełniała obowiązki i przepisy zakonne oraz darzyła wszystkich wyjątkową dobrocią, co było cennym fundamentem dla rozrastającej się wspólnoty. Życie osobiste "Matusi" opierało się na połączeniu powołania i talentu z modlitwą, pracą i życiem wspólnotowym. Posiadała także wyjątkowy dar dostrzegania potrzeb ludu Bożego stąd min. w pierwszych latach pobytu w Łodzi zorganizowała przedszkole dla dzieci z dzielnicy. Wierność Bogu i Kościołowi, ofiarność dla ludzi, szczególnie dla biednych, którym świadczyła miłosierdzie i miłość sprawiły, że cieszyła się wielkim szacunkiem nie tylko wśród sióstr, ale i w społeczeństwie w którym przebywała. Pragnęła, by siostry miały lepsze warunki życia, by po 27 latach życia w barakach zamieszkały w nowym klasztorze. Jednak chwili tej nie doczekała, zmarła 1 lutego 1970 roku, mimo to wciąż żyje w sercach i pamięci sióstr i mieszkańców Rudy.

Przyjęcie do naszej wspólnoty relikwii męczenników bł. o. Michała i bł. o. Zbigniewa - 2023 r.




Rok Życia Konsekrowanego